Przepisy kodeksu pracy zawierają definicję pory nocnej. Zgodnie z art. 1571 § 1 k.p. jest to pora obejmująca osiem godzin między godzinami 21:00 a 7:00. Praca w porze nocnej podlega szeregowi ograniczeń przewidzianych przepisami prawa pracy, jak również wiąże się z określonymi korzyściami dla wykonującego ją pracownika.
By pracownik uzyskał status pracującego w nocy, w każdej dobie trzy godziny jego pracy muszą przypadać na porę nocną. Pracownikiem pracującym w nocy jest również pracownik, którego co najmniej ¼ czasu pracy w ramach okresu rozliczeniowego przypada na tę porę.
W niektórych przypadkach możliwość świadczenia pracy w porze nocnej zostaje ograniczona do ośmiu godzin w ciągu doby. Ograniczenie takie zachodzi w sytuacji, gdy pracownik wykonuje prace szczególnie niebezpieczne albo związane z dużym wysiłkiem fizycznym lub umysłowym. Wykaz tego rodzaju prac sporządza pracodawca w ramach procedury przewidzianej przepisami k.p. Ograniczenie pracy w porze nocnej do ośmiu godzin na dobę nie dotyczy pracowników zarządzających w imieniu pracodawcy zakładem pracy oraz przypadków konieczności prowadzenia akcji ratowniczej w celu ochrony życia lub zdrowia ludzkiego, ochrony mienia lub środowiska albo usunięcia awarii.
W niektórych przypadkach przepisy w ogóle nie dopuszczają możliwości pracy w porze nocnej. Zakaz taki obowiązuje chociażby w przypadku pracownika młodocianego oraz pracownicy w ciąży.
Praca w porze nocnej pociąga za sobą pewne korzyści dla pracownika. W myśl przepisów art. 1518 kodeksu pracy pracownikowi wykonującemu pracę w porze nocnej przysługuje dodatek do wynagrodzenia za każdą godzinę pracy w porze nocnej w wysokości 20% stawki godzinowej wynikającej z minimalnego wynagrodzenia za pracę.